กลอน : ดอกทานตะวัน กับ ดวงอาทิตย์

ทานตะวันสีเหลืองแสนสดใส
เมื่อเติบใหญ่เบ่งบานสร้างสีสรร
เหลืองจัดจ้าท้าทายแสงจากตะวัน
ไม่หลบแดดเหหันไปทางใด

ดังบอกว่า..โปรดมองมาทางนี้
มองฉันสิ..คนดีอย่าหนีหาย
เพราะฉันมองเพียงเธอเพ้อทักทาย
ด้วยหลงรักมากมายจนหมดใจ

เฝ้าคอยมองไปยังดวงอาทิตย์
ไม่หลุกหลิกเหลียวแลไปทางไหน
มองหยุดนิ่งที่เดิมไม่เปลี่ยนใจ
มองตรงไปจากมุมที่ตนยืน

ไม่หวาดหวั่นแสงแรงจากอาทิตย์
จะเผาไหม้จนชีวิตไม่อาจฝืน
รู้แค่ว่า.."อบอุ่นตรงที่ตนยืน"
ร้อนเท่าใดยังเริงรื่นในหัวใจ

เพียงได้มองห่างห่างอยู่อย่างนั้น
เพียงได้เห็นทุกวันก็สดใส
เพราะหลงรักแสงเจิดจ้าจนหมดใจ
จะเฝ้ามองตลอดไปด้วยชื่นชม

ไม่มีทางไม่มีหวังจะเคียงใกล้
ใจทั้งใจเก็บซุกซ่อนความขื่นขม
แล้วเบ่งบานอวดสายตาท้าแดดลม
ซ่อนความรักร้าวระทมเพียงลำพัง

- - - - - = = = = = = * * * . . . . * * * = = = = = - - - - -
poem by me
เขียนไว้นานแล้วนะ มโนไปเขียนไป : D
มาให้แนวคิดของความรักที่ดอกทานตะวัน มีให้กับดวงอาทิตย์