ฟากฟ้าสีเทาทมึนทึบทึม แสงแดดอึมครึมครึ้มเมฆฝน ตามด้วยลมพัดโหมขู่ไล่คน ให้ร้อนรนเร่งรีบหลบใต้ชายคา ไม่ช้านานเริ่มโปรยเป็นละออง เป็นมวลของหยดน้ำน้อยจากเวหา หยดบางเบาไม่เปียกใครคณนา ดังน้ำตาประชาทุกข์ร้อนใจ ------------------------------ poem by Me
ชีวิตแมวๆ ของคนหน้าเหมือนแมว